Ο ανεμοθώρακας ενός οχήματος (γνωστό στη χώρα μας και ώς παρμπρίζ, απο την γαλλική λέξη pare-brise) κατασκευάζεται με την επίστρωση ενός στρώματος πολυβινυλοβουτυράλης (PVB) μεταξύ δύο τεμαχίων τζαμιού (φανταστείτε κάτι σαν ένα σάντουιτς). Το γυαλί και το PVB σφραγίζονται από μια σειρά κυλίνδρων πίεσης και στη συνέχεια θερμαίνονται. Αυτός ο συνδυασμός πίεσης και θερμότητας δεσμεύει χημικά και μηχανικά την PVB στο γυαλί.
Η επιπλέον στρώση του υλικού PVB μεταξύ των δύο τζαμιών είναι εκείνη που επιτρέπει στο κρύσταλλο να απορροφήσει την ενέργεια κατά τη διάρκεια ενός χτυπήματος και δίνει την κατάλληλη μηχανική αντίσταση στο παρμπρίζ.
Σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να απορροφήσει επίσης έως και 95 τοις εκατό των υπεριωδών ακτίνων (UV) από τον ήλιο. Τα εμπρόσθια τζάμια μπορούν να σπάσουν και να τρυπηθούν, αλλά θα παραμείνουν άθικτα λόγω του χημικού τους δεσμού με τη PVB. Γιαυτό το λόγο κάνουν ρωγμές και δεν γίνονται 'ρύζι' όταν σπάσουν όπως γίνεται με τα πλαϊνά και πίσω τζάμια ενός οχήματος.
Η αντοχή του ανεμοθώρακα επιτρέπει την εκτέλεση δύο πολύ σημαντικών λειτουργιών ασφαλείας στα αυτοκίνητα. Πρώτον, επιτρέπει στον αερόσακο του συνοδηγού να αναπτυχθεί σωστά. Οι αερόσακοι του οδηγού τείνουν να πετάνε κατευθείαν προς τον οδηγό από το τιμόνι, αλλά όταν ο αερόσακος συνοδηγού αναπτυχθεί, αναπηδά από το παρμπρίζ προς τον επιβάτη. Ένας αερόσακος αναπτύσσεται με απίστευτη ταχύτητα - 1/30 του δευτερολέπτου - και μπορεί να αντέξει 907 κιλά δύναμης. Το παρμπρίζ πρέπει να απορροφά τόσο την ταχύτητα όσο και τη δύναμη του αερόσακου, προκειμένου να προστατεύσει τον επιβάτη και τον οδηγό στη περίπτωση ατυχήματος. Λόγω της αντοχής τους, τα παρμπρίζ μπορούν να κρατήσουν τους επιβάτες μέσα στο αυτοκίνητο κατά τη διάρκεια ενός ατυχήματος. Στο παρελθόν, οι επιβάτες θα μπορούσαν να εκτοξευθούν από το παρμπρίζ επειδή το τζάμι δεν ήταν αρκετά ισχυρό ή κολλημένο στη λαμαρίνα.